Vandag het ek bygevoeg 'n storie van my eie op hierdie webwerf wat oor die onsekerheid – Onsekerheid interkulturele. Ek kon geskryf het 'n aantal van stories op hierdie onderwerp, die een gepos is eenvoudig die een wat opkom as 'n onlangse voorbeeld. Ek is 'n eerste generasie Kanadese – my ouers en voorouers is Britse – Dus moet jy dink oomblikke van interkulturele onsekerheid nie met my gebeur nie in Kanada.

Verkeerd – en ek vermoed dat sentiment sny reg oor al die kulturele dimensies in hierdie land gevind word nie. Dit maak nie saak of jy onlangs aangekom het in Kanada, of jy Aboriginal, Frans praat of Engels as jou eerste taal, hier geleef het vyf jaar of al van jou lewe, jy het 'n oomblik wanneer jy teëgekom het een of ander aspek van 'n ander kultuur – of jou eie – en jy het jouself wonder oor dit. Miskien, soos ek gedoen het, jy het jouself wonder wat jy moet doen.

Van die klein voorbeeld van my eie lewenslange ervaring, Ek weet hierdie oomblikke draai in die stories wat kan wees insiggewend, moeilik, humourous, inspirerende. Hulle kan lyk klein in belang – of werklik groot. Ek sê nie dat die ervaring is dieselfde vir almal van ons – onsekerheid voel verskillende, is meer skrikwekkend, wanneer alles en almal om jou voel onbekende. Nog steeds, daar is iets gedeel het daar, iets gemeen het en ek dink dit is belangrik om hierdie stories te kommunikeer omdat begrip dat ons almal oomblikke wanneer ons die gesig staar onsekerheid, ongeag van kulturele agtergrond, is 'n groot gelykmaker. Deel wat kom uit van hierdie oomblikke kon motivering om te stap in die kulturele kruisings meer dikwels en nou gaan ons die kans weet is – Ons is nie alleen nie.

Hoop ek is nie alleen na al, en jy het 'n storie in hierdie verband wat jy wil om te deel – Ek wil graag om dit te hoor en ek vermoed baie van die ander mense sou te. Kliek hier die storie wat ek geplaas om te lees,

Ek het by 'n buffer plakker in my omgewing die ander dag wat my laat dink oor hierdie projek – die stories wat ek al gehoor het in gesprekke, en stories wat na vore kom in die webwerf.

“Moenie alles glo wat jy dink.” Slim. Vir my, dat eenvoudige sin skei elegant twee denke dat ons so dikwels as een in dieselfde. Dit identifiseer dat kleinste split sekonde tussen wanneer ons sien of te reageer op iets wat in 'n bepaalde manier – en wanneer ons kulturele norme skop in om te bevestig vir ons dat dit is die enigste manier om te 'sien’ of daarop te reageer.

'N paar van die stories rondom die gebeure in klaskamers veral na vore kom. In een, Ek was te luister na 'n groep van 'n hoë-bereiking van studente, grootword as hulle in 'n individualis-georiënteerde kultuur, ventilatievlamdovers hul frustrasie met die manier waarop 'n onderwyser van 'n meer kollektivistiese kultuur was hulle opdrag gee om. In die manier wat net tieners kan, die studente is die beskrywing van gedrag wat was heeltemal onverklaarbaar aan hulle. Soveel so dat as ek besin oor die gesprek, Ek het myself wonder of minstens 'n deel van die vermeende gehalte gaping het ontstaan ​​uit twee verskillende oriëntasies te leer, bots in een klaskamer. Die uitdaging is dat indien die onderwyser en studente het nie 'n manier om te sien dat die moontlikheid – die stadium is ingestel vir 'n klomp van wedersydse misverstand en frustrasie.

So terug na die bufferplakker – Wat as daar 'n manier om daardie oomblik te vries in die tyd – voordat ons brein vir ons vertel dat iets reg of verkeerd, sodat ons kan net registreer “verskillende” of “onverwagte” en verken saam? Dit is ook wat ek hoor in 'n paar van die stories wat jy gedeel het – die besef van wat in presies daardie oomblik en pousering lank genoeg om jouself te vra of mekaar – wat oor die?

As hierdie post vra 'n storie vir jou, Ek hoop jy sal dit deel!