Денес Јас додадов една приказна од моето на оваа веб страна тоа беше за несигурност – Несигурност интеркултурна. Јас би можеле да имаат напишано било кој број на приказни на оваа тема, оној испратени едноставно е оној кој доаѓа на ум како еден неодамнешен пример. Јас сум првата генерација канадски – моите родители и предци се британски – така што можеле да помислат моменти на меѓукултурниот несигурност не ми се случи во Канада.

Погрешно – и јас сум Сомневајќи се дека чувство намалување токму низ сите културни димензии може да се најде во оваа земја. Тоа не е важно дали сте неодамна пристигна во Канада, дали сте Абориџини, зборуваат француски или на англиски како ти е прв јазик, живееле тука пет години или сите од вашиот живот, сте имале момент кога сте наишле некој аспект од друга култура – или свој – и ти најде себе си се прашувам за тоа. Можеби, како што го направив, ви се најде себе си се прашувам што можете да сторите.

Од мал примерок на мојот сопствен доживотно искуство, Знам дека овие моменти се претвори во приказни кои може да биде просветлен, тешко, humourous, инспиративна. Тие може да изгледа мал во значење – или навистина големи. Не велам дека искуството е иста за сите нас – несигурност се чувствува различен, е повеќе обесхрабрувачки, кога сè и сите околу вас се чувствува непознати. Уште, постои нешто дели таму, нешто заедничко и мислам дека е важно да се комуницира овие приказни бидејќи разбирање дека сите ние имаме моменти кога ние се соочи со неизвесност, без оглед на културно потекло, е голем еквилајзер. Споделување на она што излегува од овие моменти може да биде мотивација за да влезете во оние културни крстосници почесто и сега ние ќе знаеш дека среќа се – ние не сме сами.

Се надевам дека не сум сам по сите, и имате некоја приказна во овој поглед што би сакал да го споделам – Јас би сакал да се слушне и јас сум Сомневајќи се многу други луѓе би премногу. Кликнете тука за да го прочитате приказната Јас испратени,

Јас донесен од страна на браник налепница во моето соседство пред некој ден дека ме натера да размислувам за овој проект – приказните што Слушам во разговори, и приказни кои се доаѓа во веб страната.

“Не верувајте се што мислите.” Умен. За мене, тоа е толку едноставно реченица елегантно одделува две мисловни процеси кои ние толку често се земе како еден во истата. Утврди дека најмалиот од секундата помеѓу кога гледаме или да одговорите на нешто на одреден начин – и кога нашите културни норми удар во да се потврди за нас дека тоа е единствениот начин да се "види’ или да одговорат на него.

Неколку приказни од целиот настани во училниците особено доаѓаат на ум. Во една, Јас бев слушање на група на високо постигнување студенти, растат како тие се во индивидуалист-ориентирана култура, вентилациски нивната фрустрираност со начинот на кој еден наставник од повеќе колективистички култура ги инструкции. Во начинот на кој само тинејџерите може да, студентите беа опишува однесувањето што се чинеше сосема необјасниво за нив. Толку многу што, како што се гледа на разговор, Се најдов себеси се прашувам дали барем дел од се смета за квалитет јазот произлегува од две различни насоки за учење, судир во една училница. Предизвикот е во тоа што ако наставникот и студентите немаат начин на гледање таа можност – на сцената е поставена за многу меѓусебно недоразбирање и фрустрација.

Па назад до браник налепница – Што ако имало начин да ги замрзне тој момент во времето – пред нашиот мозок ни каже дека нешто не е во право или не, така што ние може само да се регистрирате “различни” или “неочекувани” и тоа истражуваат заедно? Тоа е, исто така, она што слушам во некои од приказните што сте дели – реализацијата на се токму тој момент и задржувањето доволно долго за да се запрашате или друг – она што за тоа?

Ако овој пост го поттикнува приказна за вас, Се надевам дека ќе го споделам!