Ik ging door een bumpersticker in mijn buurt de andere dag dat maakte me aan het denken over dit project – de verhalen die ik heb gehoord in gesprekken, en verhalen die zijn komen in de website.

“Geloof niet alles wat je denkt.” Knap. Voor mij, dat simpele zin elegant scheidt twee denkprocessen die we zo vaak nemen als men in dezelfde. Het identificeert dat de kleinste fractie van een seconde tussen het moment waarop we zien of te reageren op iets op een bepaalde manier – en wanneer onze culturele normen schoppen in om te bevestigen voor ons dat het de enige manier om te 'zien’ of te reageren op het.

Een paar verhalen rond gebeurtenissen in de klaslokalen komen vooral voor de geest. In een, Ik luisterde naar een groep van hoog-presterende studenten, opgroeien als ze in een individualistisch gerichte cultuur, ontluchting hun frustratie met de manier waarop een leraar uit een meer collectivistische cultuur is hen instrueren. In de manier waarop alleen tieners kunnen, de studenten werden gedrag beschrijven die volledig onverklaarbaar hen leek. Zozeer zelfs dat als ik na over het gesprek, Vond ik mezelf af of ten minste een deel van de waargenomen kwaliteit kloof is ontstaan ​​uit twee verschillende oriëntaties te leren, botsende in een klaslokaal. De uitdaging is dat als de docent en de studenten hebben niet een manier van zien die mogelijkheid – het podium is voor veel wederzijds onbegrip en frustratie.

Dus terug naar de bumpersticker – wat als er een manier was om dat moment te bevriezen in de tijd – voordat onze hersenen vertellen ons dat er iets goed of fout is, zodat we konden gewoon registreren “verschillend” of “onverwacht” en verken het samen? Dat is ook wat ik hoor in een aantal van de verhalen die je hebt gedeeld – de realisatie van het zijn in precies dat moment en pauzeren lang genoeg om je af te vragen of elkaar – hoe zit dat?

Als dit bericht wordt gevraagd een verhaal voor u, Ik hoop dat je het te delen!