ฉันผ่านโดยสติกเกอร์กันชนในละแวกบ้านของฉันในวันอื่น ๆ ที่ทำให้ฉันคิดเกี่ยวกับโครงการนี้ – เรื่องราวที่ผมได้รับฟังในการสนทนา, และเรื่องราวที่ได้รับการเข้ามาในเว็บไซต์.
“อย่าเชื่อทุกสิ่งที่คุณคิดว่า” ฉลาด. สำหรับฉัน, ที่ประโยคง่ายอย่างหรูหราแยกสองกระบวนการความคิดที่ว่าเราจึงมักจะใช้เป็นหนึ่งในเดียวกัน. จะระบุว่าแยกที่เล็กที่สุดที่สองระหว่างเมื่อเราเห็นหรือตอบสนองต่อบางสิ่งบางอย่างในทางโดยเฉพาะอย่างยิ่ง – และเมื่อบรรทัดฐานทางวัฒนธรรมของเราเตะในเพื่อยืนยันสำหรับเราว่ามันเป็นวิธีเดียวที่จะ 'ดู’ หรือตอบสนองกับมัน.
คู่ของเรื่องราวรอบเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องเรียนโดยเฉพาะอย่างยิ่งได้ใจ. หนึ่งใน, ผมก็ฟังไปยังกลุ่มนักเรียนที่ประสบความสำเร็จสูง, เติบโตขึ้นมาในขณะที่พวกเขาอยู่ในวัฒนธรรมปัจเจกชนที่มุ่งเน้น, ระบายความคับข้องใจของพวกเขาด้วยวิธีการที่ครูจากวัฒนธรรมฝ่ายซ้ายอื่น ๆ ถูกสอนให้. ในแบบที่วัยรุ่นเท่านั้นที่สามารถ, นักเรียนที่ได้รับการอธิบายพฤติกรรมที่ดูเหมือนสมบูรณ์อธิบายให้พวกเขา. มากเพื่อให้เป็นฉันสะท้อนให้เห็นถึงการสนทนา, ผมพบว่าตัวเองสงสัยว่าถ้าอย่างน้อยส่วนหนึ่งของช่องว่างที่มีคุณภาพการรับรู้ที่เกิดขึ้นจากสองแนวทางที่แตกต่างกันต่อการเรียนรู้, การปะทะกันในห้องเรียนห้องหนึ่ง. ความท้าทายก็คือว่าถ้าครูและนักเรียนไม่ได้มีวิธีการที่ได้เห็นความเป็นไปได้ว่า – ขั้นตอนการตั้งค่าสำหรับจำนวนมากของความเข้าใจผิดซึ่งกันและกันและความยุ่งยาก.
ดังนั้นกลับไปยังกันชนสติ๊กเกอร์ – สิ่งที่ถ้ามีวิธีที่จะหยุดช่วงเวลาที่ว่าในเวลานี้ – ก่อนที่สมองของเราบอกให้เราทราบสิ่งที่ถูกหรือผิด, เพื่อที่ว่าเราก็สามารถลงทะเบียน “ต่าง” หรือ “ไม่คาดฝัน” และสำรวจด้วยกัน? นั่นเป็นสิ่งที่ผมได้ยินในบางส่วนของเรื่องราวที่คุณได้ใช้ร่วมกัน – สำนึกของการอยู่ในขณะนั้นได้อย่างแม่นยำและหยุดนานพอที่จะถามตัวเองหรือผู้อื่น – สิ่งที่เกี่ยวกับว่า?
ถ้าโพสต์นี้แจ้งเรื่องสำหรับคุณ, ฉันหวังว่าคุณจะแบ่งปันมัน!