છેલ્લું રાત્રે હું એક રસપ્રદ દ્વારા પ્રસ્તુત ચર્ચા ભાગ લીધો Sietar પૂર્વે ઓલિમ્પિક્સ જેમ કે હોસ્ટિંગ ઘટનાઓના આંતર પાસાઓ પર, પેરાલિમ્પિકની, અને કોમનવેલ્થ ગેમ્સ. , પર ગેમ્સ પર મૂકવા પ્રક્રિયા વિશે શું આપણે વાત કરવામાં આવી હતી તેના આધારે — અથવા ગેમ્સ ઇચ્છિત પરિણામ.

જ્યારે પ્રક્રિયા ચર્ચા અમે સાંસ્કૃતિક મતભેદો વિશે વધુ વાત - કેવી રીતે સ્ટાફ સાંસ્કૃતિક પુર્વાભિમુખીકરણ ગેમ્સ ખાતે કામ અસર કરી શકે છે કેવી રીતે કામ નહીં, ઉદાહરણ તરીકે. જ્યારે પરિણામ ચર્ચા, અમે સાંસ્કૃતિક જોડાણ વિશે વધુ વાત – કેવી રીતે લોકો ભેગા થયા સામાન્યતા એક ભાવના કે ઘટના સાર માટે બોલે બનાવે છે. જ્યારે તે વાતચીત થ્રેડો લગભગ વિરોધાભાસી લાગે છે જ્યારે અલગ જોઈ શકાય છે, સાથે મળીને તેઓ મોટા સંપૂર્ણ કે ઇન્ટરકલ્ચરલ કમ્યુનિકેશન માટે એકમ બનાવવું લાગે પ્રતિનિધિત્વ.

That discussion led me to think about Multiculturalism at 40 અને હું લોકોને શું શું કહીને છું: એક વ્યક્તિગત તેમના રોજિંદા જીવનમાં સાંસ્કૃતિક તફાવત નિરીક્ષણ અનુભવ વિશે લખી. , I’ve occasionally had the feeling that multiculturalism in Canada is on that list of topics that people feel they “shouldn’t” talk about. I also admit I’ve had moments when the notion of focusing on differences has made me feel uncomfortable.  What makes us nervous?

If I go back to the evening with Sietar BC, there is something in the duality of that conversation that is important to realize.  We know that an awareness and openness to different ways of seeing, and being in the world is one way to foster greater connection.  Perhaps in our everyday lives, છતાં, we fear that the process of discussing differences won’t be perceived as supporting an outcome of greater understanding – or will become disconnected from it.  If we can find more ways to keep  the discussion process and that intended outcome framed together perhaps we’ll grow more confident about the conversation as a whole.  And from the stories submitted to this project so far I can see there is such a range of human experience to be explored that is variously thoughtful, startling, joyful, challenging, amusing and inspiring.