Անցյալ գիշեր ես մասնակցել է հետաքրքիր քննարկմանը ներկայացրած Sietar BC եւ միջմշակութային ասպեկտները հոսթինգի միջոցառումների, ինչպիսիք են օլիմպիական խաղերի, Paralympics, եւ Commonwealth խաղեր , կախված նրանից, թե արդյոք մենք խոսում էին այն մասին, որ ընթացքի մեջ դնելու մասին խաղերին — կամ նախատեսված արդյունքը խաղերում.

Երբ քննարկում գործընթացը, մենք խոսեցինք մեր մշակութային տարբերությունները, ինչպես մշակութային կողմնորոշումը աշխատակազմի աշխատում խաղերին կարող են ազդել աշխատանքը ստանում է արել, օրինակ. Երբ քննարկում արդյունքի, մենք խոսեցինք մեր մշակութային կապի – how bringing people together creates a spirit of commonality that speaks to the essence of the event. Իսկ զրույցի թեմա կարող է թվալ, թե երբ գրեթե հակասական է դիտարկել առանձին - առանձին,, նրանք միասին ներկայացնում են մեծ, որ ամբողջ Միջմշակութային մտահոգվում մարմնավորել.

That discussion led me to think about Multiculturalism at 40 եւ այն, ինչ ես եմ հարցնում, մարդիկ չեն: գրում է անձնական փորձից, պահպանելով մշակութային փոխել իրենց առօրյա կյանքում: , I’ve occasionally had the feeling that multiculturalism in Canada is on that list of topics that people feel they “shouldn’t” talk about. Ես ընդունում եմ, որ պահեր, երբ հասկացությունը տարբերությունների վրա կենտրոնանալու է արել ինձ անհարմար. Ինչ է դարձնում մեզ նյարդայնանում?

Եթե ​​ես վերադառնալ երեկոյեան հետ Sietar BC, մի բան կա, որ այդ զրույցի երկակիություն է, որ կարեւոր է գիտակցել. , and being in the world is one way to foster greater connection.  Perhaps in our everyday lives, չնայած, մենք երկյուղում ենք, որ գործընթացը քննարկման տարբերություններ չեն ընկալվել որպես օժանդակող նման արդյունքը մեծ հասկացողության կամ անջատված լինելու է այն.  If we can find more ways to keep  the discussion process and that intended outcome framed together perhaps we’ll grow more confident about the conversation as a whole. Եվ պատմություններից ներկայացրած այս նախագծի առայժմ չեմ տեսնում, որ նման մի շարք մարդկանց փորձի է ուսումնասիրված, որ տարբեր մտածող, սոսկալի, ուրախ, բացարկման, զվարճալի եւ ոգեշնչող.