Այսօր ես ավելացրել է պատմությունը իմ սեփական կայքը, որը մոտ անորոշության – Անորոշությունը միջմշակութային. Ես կարող էի գրել ցանկացած քանակությամբ պատմություններ այս թեմային, մեկը տեղադրված պարզապես, որ գալիս է դեմ, որպես վերջին օրինակ. Ես առաջին սերնդի կանադական – իմ ծնողները եւ նախնիների են բրիտանական – այնպես որ դուք կարող մտածել պահեր միջմշակութային անորոշության չեն լինում ինձ Կանադայում.

Սխալ – եւ ես գուշակությամբ, որ տրամադրությունները կրճատումներ դիմացի մայթին բոլոր մշակութային հարթություններում է հայտնաբերվել է այս երկրում. Կարեւոր չէ, թե արդյոք դուք վերջերս ժամանել Կանադայում, արդյոք դուք բնիկ, խոսում է ֆրանսերեն կամ անգլերեն, ինչպես նաեւ ձեր առաջին լեզուն, ապրել այստեղ հինգ տարի կամ բոլոր ձեր կյանքում, դու մի պահ, երբ դու ինչ - որ առումով բախվել մեկ այլ մշակույթի – կամ ձեր սեփական – եւ դուք գտել ինքներդ հետաքրքրում դրա մասին. Գուցե, ինչպես ես, դուք գտել ինքներդ, թե ինչ դուք պետք է անեք.

Սկսած փոքր օրինակ իմ սեփական կյանքի ընթացքում փորձից, Ես գիտեմ, որ այդ պահերը վերածվել պատմություններ, որոնք կարող են illuminating, դժվար, humourous, ոգեւորիչ. Նրանք կարող են թվալ փոքր նշանակություն ունեցող – կամ իսկապես մեծ. Ես չեմ ասում, որ փորձը նույնն է բոլորիս – անորոշություն է զգում տարբեր, ավելի daunting, երբ ամեն ինչ եւ բոլորը ձեր շուրջը զգում անծանոթ. Դեռ, մի բան կա, որ կիսում, բան տարածված է եւ, կարծում եմ, որ կարեւոր է շփվել այդ պատմությունները, քանի որ հասկանում է, որ մենք բոլորս ունենք պահեր, երբ մենք հանդիպում ենք անորոշությունը, անկախ մշակութային ծագմանը, մեծ Հավասարիչի. Sharing ինչ դուրս է գալիս այդ պահերին կարող է շարժառիթ քայլ է այդ մշակութային խաչմերուկներում ավելի հաճախ, եւ հիմա մենք գիտենք, որ հնարավորություն են – մենք միայնակ չէ.

Հուսով եմ, միայնակ, ի վերջո, եւ դուք ունեք մի պատմություն է: Այս առումով կուզենայիք կիսել – Ես սիրում եմ լսել, եւ ես գուշակությամբ շատ այլ մարդիկ են. Սեղմեք այստեղ կարդալ պատմությունը, ես գրառում,

Ես անցել է բամպեր Կպչուն իմ հարեւանությամբ մյուս օրը, որ ինձ մտածել այս նախագծին – պատմությունները, որ ես արդեն դատաքննության զրույցներում, եւ պատմություններ, որոնք ուժի մեջ են կայքում:.

“Մի հավատացեք, ամեն ինչ եք կարծում.” Ճարպիկ. Ինձ համար, որ պարզ նախադասությունը էլեգանտ բաժանում է երկու գործընթացները, կարծում եմ, որ մենք այդքան հաճախ իրենց որպես նույն. Այն նույնացնում է, որ ամենափոքր պառակտման երկրորդ միջեւ, երբ տեսնում ենք, թե ինչ - որ բան պատասխանել որոշակի եղանակով – եւ երբ մեր մշակութային նորմերը կմեկնարկի այս հաստատելու համար մեզ, որ դա միակ ճանապարհն է, որ’ կամ պատասխանել դրան.

Մի քանի պատմություններ շուրջ իրադարձությունների դասարանների մասնավորապես գալու միտքը. Մի, Ես լսում է մի խումբ բարձր հասնելու ուսանողների, մեծանում, քանի որ դրանք որպես ինդիվիդուալիստ `ուղղված մշակույթին, venting նրանց հիասթափությունը, որ ճանապարհին մի ուսուցիչ մի ավելի collectivist մշակույթի հանձնարարել է նրանց. Ի դեպ, որ միայն դեռահասները կարող, ուսանողները էին նկարագրում վարք, կարծես լիովին անբացատրելի է նրանց. Այնքան, որ ես անդրադարձել զրույցի, Ես գտա հետաքրքրում, եթե գոնե մի մասը ընկալման որակի բացը առաջացել է երկու տարբեր կողմնորոշումների եւ ուսուցման, clashing մեկ լսարանում. Մարտահրավեր է, որ եթե ուսուցիչը եւ ուսանողները չեն ճանապարհ տեսնելով, որ հնարավորություն – փուլը, որը սահմանվել է շատ փոխադարձ թյուրիմացության ու վրդովմունքն.

Այնպես որ ետ բամպեր Կպչուն – եթե կար մի ճանապարհ է սառեցնել այդ պահը ժամանակին – մինչեւ մեր ուղեղն ասում է մեզ, որ ինչ - որ բան ճիշտ կամ սխալ, որ մենք կարող ենք պարզապես գրանցվել “տարբեր” կամ “անսպասելի” եւ ուսումնասիրել այն միասին? Դա այն է, որ այն, ինչ ես լսել որոշ պատմություններից դու ընդհանուր – իրականացումը լինելու հենց այդ պահին, եւ pausing երկար բավական է հարցնել ինքներդ կամ միմյանց – Ինչ վերաբերում է, որ?

Եթե ​​այս խմբին հուշում է մի պատմություն է ձեզ համար, Հուսով եմ, որ ձեզ կիսում այն!