Ngayon ako ay nagdagdag ng isang kuwento sa aking sarili sa website na ito na noon ay tungkol sa kawalan ng katiyakan – Kawalan ng katiyakan intercultural. Maaaring isinulat ko ng anumang bilang ng mga kuwento sa paksang ito, ang isa ay nai-post lamang ang isa na pagdating sa isipan bilang isang kamakailang mga halimbawa. Isa akong unang henerasyon ng Canada – ang aking mga magulang at mga ninuno ay British – kaya maaaring sa tingin mo sandali ng kawalan ng katiyakan intercultural huwag mangyari sa akin sa Canada.

Mali – at ako sa paghula na cut damdamin karapatan sa lahat ng mga kultural na mga sukat na matagpuan sa bansang ito. Hindi mahalaga kung mo kamakailan ang dating sa Canada, kung ikaw ay Aboriginal, nagsasalita ng Pranses o Ingles bilang iyong unang wika, na nanirahan dito limang taon o lahat ng iyong buhay, nagkaroon ka ng isang sandali kapag nakasalamuha mo ang ilang mga aspeto ng isa pang kultura – o ang iyong sariling – at nakita mo ang iyong sarili iisip tungkol dito. Marahil, bilang ako ginawa, nakita mo ang iyong sarili nagtataka kung ano ang dapat mong gawin.

Mula sa maliit na sample ng aking sariling lifelong karanasan, Alam ko ang mga sandali maging mga kuwento na maaaring maging nag-iilaw, mahirap, humourous, nakasisigla. Maaari silang mukhang maliit sa kabuluhan – o talagang malaki. Hindi ako nagsasabi na ang karanasan ay pareho para sa aming lahat – kawalan ng katiyakan palagay ng iba't ibang, ay mas daunting, kapag ang lahat ng bagay at lahat ng tao sa paligid mo nararamdaman hindi marunong. Pa, mayroong isang bagay na ibinahagi doon, isang bagay na karaniwan at sa tingin ko mahalaga ito upang makipag-ugnayan ang mga kwento ng pang-unawa dahil na namin ang lahat ng mayroon sandali kapag Nakaharap kami ng kawalan ng katiyakan, anuman ang kultural na background, ay isang mahusay na pangbalanse. Pagbabahagi ng kung ano ay sumali sa mga sandali ay maaaring maging mga pag-uudyok sa hakbang papunta sa mga kultural na mga panulukan mas madalas at ngayon ay kailangan naming malaman na pagkakataon ay – hindi kami nag-iisa.

Sana hindi ako nag-iisa pagkatapos ng lahat, at mayroon kang isang kuwento sa bagay na ito na gusto mong ibahagi – Gusto kong marinig ito at ako sa paghula ng maraming iba pang mga tao ng ginagawa masyadong. I-click ang dito na basahin ang mga kuwento na nai-post ko,

Ako ang pumasa sa pamamagitan ng isang sticker depensa sa aking mga kapitbahayan ang iba pang mga araw na ginawa sa tingin sa akin tungkol sa proyekto – ang kwento na ako ng hearing sa pag-uusap, at mga kuwento na nanggagaling sa mga website.

“Huwag naniniwala lahat ng bagay sa tingin mo.” Matalino. Sa akin, na simpleng pangungusap elegante ang naghihiwalay sa dalawang mga proseso ng pag-iisip na kami kaya madalas gawin bilang isa sa parehong. Kinikilala nito na ang pinakamaliit na split segundo sa pagitan ng kapag namin makita o tumugon sa isang bagay sa isang partikular na paraan – at kapag ang aming mga kultural na kaugalian sipa in upang kumpirmahin para sa amin na ito ay ang tanging paraan upang 'makita’ o tumugon sa mga ito.

Ang isang pares ng mga kuwento sa paligid ng mga kaganapan sa silid-aralan lalo na dumating sa isipan. Sa isa, Ako ay nakikinig sa isang pangkat ng mga mataas-pagkamit ng mga mag-aaral, lumalaking up bilang mga ito ay nasa isang taong mapagsarili-oriented kultura, venting kanilang pagkadismaya sa paraan ng isang guro mula sa isang mas collectivist kultura ay nagtuturo sa kanila. Sa paraan na lamang tinedyer maaari, ang mga mag-aaral ay naglalarawan ng pag-uugali na tila ganap na hindi maipaliliwanag sa kanila. So magkano kaya na bilang ko makikita sa mga pag-uusap, May nakita akong aking sarili nagtataka kung hindi bababa sa bahagi ng pinaghihinalaang agwat sa kalidad lumitaw mula sa dalawang magkaibang mga orientations sa pag-aaral, clashing sa isang silid-aralan. Ang hamon ay kung ang mga guro at mga mag-aaral ay hindi magkaroon ng isang paraan ng nakikita na posibilidad – yugto ay naka-set para sa isang maraming magkaparehong maling pagkakaintindi at pagkabigo.

Kaya i-back sa sticker depensa – paano kung nagkaroon ng isang paraan upang mag-freeze na sandali sa oras – bago ang aming talino sabihin sa amin ang isang bagay na tama o mali, sa gayon ay maaari naming lamang magrehistro “iba” o “hindi inaasahan” at galugarin ang mga ito nang magkasama? Iyon ay din kung ano ang marinig ko sa ilan sa mga kwento ng iyong ibinahagi – ang katuparan ng pagiging tumpak sa sandaling iyon at pag-pause may sapat na katagalan upang tanungin ang inyong sarili o sa bawat iba pang mga – kung ano ang tungkol sa na?

Kung ang post na ito senyas ng kuwento para sa iyo, Umaasa ako na makikita mo ibahagi ito!