Hoxe eu engade unha historia da miña propia para este sitio web que foi de preto de incerteza – Incerteza intercultural. Podería escribir calquera número de historias sobre o tema, a unha posta é simplemente o que vén á mente como un exemplo recente. Eu son unha primeira xeración canadense – meus pais e antepasados ​​son británicos – entón pode pensar momentos de incerteza intercultural non acontecer comigo en Canadá.

Mal – e eu estou supondo que os recortes sentimento certo en todas as dimensións culturais que se pode atopar neste país. Non importa se chegou recentemente en Canadá, se é aborixe, falar francés ou inglés como a súa primeira lingua, vivín aquí cinco anos ou toda a súa vida, tivo un momento en que atopou algún aspecto dunha outra cultura – ou o seu propio – e se preguntas sobre iso. Quizais, como eu fixen, atopou-se pregunta o que debe facer.

Da pequena mostra da miña propia experiencia ao longo da vida, Sei que eses momentos se transforman en historias que poden ser esclarecedor, difícil, humourous, inspirado. Poden parecer pequeno en importancia – ou moi grande. Eu non estou dicindo que a experiencia é o mesmo para todos nós – incerteza se sente diferente, é máis difícil, cando todo e todos ao seu redor se sente familiarizado. Aínda, hai algo compartido alí, algo común e eu creo que é importante comunicar esas historias porque a comprensión de que todos temos momentos en que nos atopamos coa incerteza, independentemente da súa orixe cultural, é un gran ecualizador. Compartir o que sae deses momentos pode ser a motivación para que entre os cruzamentos culturais máis veces e agora sabemos que a oportunidade é – non estamos sos.

Espero que eu non estou só, despois de todo, e ten unha historia a este respecto que quere compartir – Encantaríame oín-lo e eu estou supondo que moitas outras persoas tamén quedaría. Prema aquí para ler a historia que poño,

Eu pasei por un adhesivo no meu barrio o outro día que me fixo pensar sobre este proxecto – as historias que eu teño oído en conversas, e historias que foron entrando na web.

“Non cren en todo o que pensa.” Intelixente. Para min, esa frase simple elegantemente separa dous procesos de pensamento que tantas veces toman como o mesmo. El identifica que a menor fracción de segundo entre o momento en que podemos ver ou responder a algo dun modo particular – e cando as súas normas culturais chutar para confirmar para nós, que é o único xeito de "ver’ ou responder a ela.

Un par de historias en torno de eventos nas aulas veñen especialmente á mente. Nunha, Eu estaba escoitando un grupo de alumnos con bo rendemento, crecendo como están nunha cultura individualista-oriented, extravasando súa frustración coa forma como unha profesora dunha cultura máis coletivista foi instruíndo os. Do mesmo xeito que só os adolescentes poden, os alumnos estaban describindo un comportamento que parecía completamente inexplicable para eles. Tanto é así que, como eu refleti sobre a conversa, Eu está me pregunta se polo menos parte da diferenza de calidade percibida xurdiu a partir de dúas orientacións distintas para a aprendizaxe, colidindo nunha aula. O reto é que, se o profesor e os alumnos non teñen unha forma de ver esta posibilidade – o escenario está montado para unha morea de incomprensión recíproca e frustración.

Entón, de volta ao adhesivo – o que se había un xeito de conxelar ese momento no tempo – ante os nosos cerebros nos dicir que algo é certo ou mal, para que poidamos rexistrar “distinto” ou “inesperado” e explora-lo xuntos? Isto tamén é o que escoito a algunhas das historias que compartiu – a realización de ser precisamente nese momento e facendo unha pausa longa o suficiente para preguntar a si mesmo ou a outro – o que sobre iso?

Si este post pide unha historia para ti, Eu espero que comparta-lo!