Мислам дека мојот прв “мултикултурна” искуство беше како дете, пред многу години, возела со воз од Ванкувер до Винипег. Се сеќавам дека сум го играл со неколку други деца — ниту еден од нив зборуваа англиски. Некако, успеавме да комуницираат и тоа беше забавно, пријатно искуство.

Таа не беше до бев многу постари што почнав да се прашувам како ние би можеле успеале да комуницираат без заеднички јазик.

Потоа, во 2008 Јас отпатува за Романија со еден од моите братучеди. Сакавме да видиме каде што нашите баби и дедовци и голема дедовци дошле од. Ниту еден од нас зборуваше еден збор на романски.

Сепак,, еден ден кога бевме во посета на Lasi во Романија северо-источна, Поминав околу половина час во “разговор” со Романец кој зборуваше воопшто англиски. Некако успеавме да се комуницира и дознав дека тој имал жена и две деца (тој ми покажа своите фотографии) и дека тој сега работи како чувар безбедност.

За друг ден додека бевме во една уметничка галерија, Имав разговор со човек кој не зборува англиски јазик, но разбрав, до одреден степен. Тој не само што зборуваше романски, тој исто така зборуваше јидски — и тоа само така се случува, дека јидиш беше мојот прв јазик и јас се уште го разбере ако се зборува полека.

Па тој зборуваше на јидиш и зборував англиски и дознавме дека неговото семејство и моите дојдоа од истата shtetl (мал град) северно од Иаси.

Овие искуства ме научи дека комуникацијата е многу повеќе отколку да се има еден заеднички јазик. Со тоа што се отворени за користење на сите наши сетила можеме да комуницираме надвор јазик и со тоа, дури и кратка средба може да биде длабоко се движат.

- Сара во Пауел реката, П.н.е.