Ik denk dat mijn eerste “multiculturele” ervaring was als jong kind, vele jaren geleden, het rijden van de trein van Vancouver naar Winnipeg. Ik herinner me dat ik speelde met een aantal andere kinderen — van wie niemand sprak Engels. Hoe dan ook, we erin geslaagd om te communiceren en het was een leuke, plezierige ervaring.

Het was niet totdat ik was veel ouder dat ik begon me af te vragen hoe we het eventueel zou kunnen zijn erin geslaagd om te communiceren zonder een gemeenschappelijke taal.

Dan, in 2008 Ik reisde naar Roemenië met een van mijn neven. We wilden om te zien waar onze grootouders en overgrootouders uit was gekomen. Geen van ons sprak een woord van Roemeense.

Nog, een dag toen we op bezoek waren Lasi in het noordoosten van Roemenië, Ik heb ongeveer een half uur in “gesprek” met een Roemeense man die geen Engels sprak. Een of andere manier zijn we erin geslaagd om te communiceren en ik leerde dat hij een vrouw en twee kinderen (Hij liet mij hun foto's) en dat hij nu werkte als bewaker.

Op een andere dag, terwijl we in een kunstgalerie, Ik had een gesprek met een man die geen Engels spreken, maar begreep het tot op zekere hoogte. Hij sprak niet alleen Roemeense, Hij sprak ook Jiddisch — en het gewoon zo gebeurt het dat het Jiddisch was mijn eerste taal en ik begrijp het nog steeds als het langzaam wordt gesproken.

Zo sprak hij in het Jiddisch en ik sprak in het Engels en we leerden dat zijn familie en de mijne uit dezelfde sjtetl was gekomen (kleine stad) noorden van Iasi.

Deze ervaringen hebben mij geleerd dat de communicatie is zo veel meer dan het hebben van een gemeenschappelijke taal. Door open te staan ​​met al onze zintuigen kunnen we communiceren voorbij taal en daarbij, zelfs een korte ontmoeting kan diep bewegen.

- Sara in Powell River, BC