Saya rasa pertama saya “budaya” pengalaman adalah seperti kanak-kanak kecil, bertahun-tahun lalu, menunggang kereta api dari Vancouver ke Winnipeg. Saya masih ingat bahawa saya bermain dengan beberapa kanak-kanak lain — tiada yang bercakap Bahasa Inggeris. Entah bagaimana, kami berjaya berkomunikasi dan ia menyeronokkan, pengalaman yang menyeronokkan.

Ia bukan sehingga saya lebih tua bahawa saya mula tertanya-tanya bagaimana kita mungkin boleh berjaya untuk berkomunikasi tanpa satu bahasa yang sama.

Kemudian, dalam 2008 Saya pergi ke Romania dengan salah seorang sepupu saya. Kami mahu melihat di mana datuk nenek kami dan datuk nenek yang besar datang dari. Sama ada kita bercakap satu perkataan Romanian.

Namun, satu hari apabila kita melawat LASI di utara-timur Romania, Saya membelanjakan kira-kira setengah jam di “perbualan” dengan seorang lelaki Romania yang tidak boleh berbahasa Inggeris. Entah bagaimana kami berjaya berkomunikasi dan saya dapat tahu dia mempunyai seorang isteri dan dua orang anak (beliau menunjukkan kepada saya gambar mereka) dan bahawa dia kini bekerja sebagai pengawal keselamatan.

Pada hari yang lain ketika di sebuah galeri seni, Saya berbual dengan seorang lelaki yang tidak bertutur dalam Bahasa Inggeris tetapi difahamkan ia ke tahap yang tertentu. Beliau bukan sahaja bercakap Romanian, dia juga bercakap Yiddish — dan ia hanya kebetulan bahawa Yiddish adalah bahasa pertama saya dan saya masih memahami jika ia dituturkan secara perlahan-lahan.

Jadi dia bercakap dalam Bahasa Yiddish dan saya bercakap dalam bahasa Inggeris dan kita mengetahui bahawa keluarga dan saya beliau telah datang dari shtetl yang sama (pekan kecil) utara Iasi.

Pengalaman ini telah mengajar saya bahawa komunikasi adalah lebih daripada mempunyai satu bahasa yang sama. Dengan bersikap terbuka untuk menggunakan semua deria kita, kita boleh berkomunikasi di luar bahasa dan dalam berbuat demikian, walaupun pertemuan ringkas boleh bergerak secara mendalam.

- Sara di Powell River, SM